Inmiddels wonen we nu ruim anderhalf jaar in het Noorden van Portugal. Ik kan je vertellen dat het een behoorlijk intensieve tijd is geweest. Veel loslaten, veel opnieuw leren en alles daar tussenin. Op thuis, werk, familie, vriendschappen, relatie gebieden en zelfs onlangs nog met één van onze honden Skye. Een complete aardverschuiving, zo voelt het! Als ik het je zou vertellen, zou je het haast niet kunnen geloven. Een heftige rollercoaster dus, maar wel zo enorm waardevol. Ik zou het echt zo weer overdoen. Dat meen ik oprecht. Vertragen, vertragen en nog meer vertragen, dat was wel HET thema deze tijd. Inmiddels ben ik wel beland in vertragen 4.0 (of zoiets). Mezelf steeds weer terug brengen naar het hier en nu en alles om mij / ons heen laten voor wat het was. Sufala Soulwork had om deze redenen dan soms ook wel even mijn volledige aandacht, maar vaak ook helemaal niet. Het was simpelweg gewoon niet mogelijk. Dat wilde ik wel heel graag, want ik had natuurlijk al van alles bedacht, hahaha. Werd ik me daar toch even terug gefloten, en niet 1 of 2 keer. Nee, daar was wel wat meer voor nodig. Er was gewoon ook nog veel niet mogelijk. Ik kon het in ieder geval nog niet zien! Dat was ook niet de bedoeling heb ik uiteindelijk begrepen, want ik mocht eerst vooral even de tijd nemen om te landen, te verkennen etc. Het land leren kennen, de mensen, de gewoonten. Ons eigen land ook met alles wat er op staat aan groen en (fruit)bomen. Het wennen aan de rust en de natuur. Ja, daar moest ik echt aan wennen. Ik vond het direct heerlijk hoor om hier te wonen. Absoluut geen moment spijt gehad! 

Onlangs kwam Madelief*, een vriendin op visite en als je hier op visite komt vanuit Nederland, dan kom je niet voor een dag. Ze kwam een weekje. Het was voor haar de hoogste tijd om tijd voor zichzelf te nemen. Niet dat ze dat nooit doet, maar het ging nu echt om tijd voor haar waar er ook ruimte zou zijn om naar een aantal zaken in haar leven te kijken die de laatste tijd steeds meer haar leven ging belemmeren. In haar zeventiger jaren is Madelief, dus ze heeft er al een hele tijd opzitten in dit leven hier op aarde. Het verdriet zat heel hoog en fysiek werd het ook steeds ongemakkelijker. De huisarts had ook zijn zorgen naar haar uitgesproken en dat er wat moest gaan gebeuren. Ze was het er mee eens en liet weten dat ze eerst zelf wat wilde gaan proberen. Namelijk niet lang ervoor had ze Marco ontmoet toen hij voor werk in Nederland was. Tijdens een etentje met elkaar en wederzijdse vrienden werd er het één en ander besproken, waardoor het voor Marco heel duidelijk werd dat deze lieve vriendin nodig wat ruimte nodig had, een plek met werkelijke luisterende oren en armen om haar op te vangen en te troosten. Hij nodigde haar uit om naar ons toe te komen en de magie zijn werk te laten doen. Dit is een lang verhaal kort, maar zo kwam het dat zij voor een soort intensieve Soul Coaching retraite week naar ons in Portugal kwam. Wat een bijzondere week is dit geworden en hier wil ik graag wat over delen met toestemming van Madelief* uiteraard.

Er kwamen afgelopen week vrij kort op elkaar twee berichten onder mijn aandacht die voor mij verband houden met elkaar en die ook wat snaren raakte bij mij. Ik wil het graag met jullie delen. Verder de wereld in delen. Ik geloof oprecht dat dit niet alleen voor mij, maar velen andere heel waardevolle informatie is.

Wat kan het ongemakkelijk zijn en lang duren ook soms wanneer je echt iets wilt veranderen. Gedragingen, conditioneringen, een nieuwe vaardigheid etc. Soms is dat zo intens of vermoeden we alleen al dat het intens of moeilijk zal zijn dat we ervoor kiezen het uit de weg gaan, bewust of onbewust. Het kan ook zijn dat we al snel heel gefrustreerd raken en het daardoor aan de kant schuiven. Nog weer een andere mogelijkheid is dat we zijn gaan geloven dat we iets niet kunnen. Zo kunnen er allerlei verschillende redenen aan ten grondslag liggen. Toch is er een soort algemene aanvliegroute met de daarbij behorende stappen om de gewenste keuze te bereiken.

Verslavingen........zucht. Daar ben ik echt heel gevoelig voor. Medicatie, drank, eten, etc. Het voortdurend vullen van een groot gat. Door veel innerlijk werk de laatste jaren steeds meer bewustzijn hierop. Het meeste heb ik inmiddels losgelaten, al moet ik hier me altijd bewust van blijven. Dat is hoe het werkt met verslavingen.

Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik geloof in een hogere macht, een bron waar wij allemaal mee verbonden zijn. Als je luistert dan wijst deze jou ook de weg! Deze bron was ook altijd al in mij aanwezig, hoewel het wel even heeft geduurd voor ik er echt contact mee kon maken. Het is pas sinds de laatste jaren dat deze verbinding echt sterker en duidelijker is geworden. Groeiende ook nog!Deze verbinding werd sterker vanaf het moment dat ik echt de keuze had gemaakt om te werken aan mijn pijnstukken / trauma's. Ook wel schaduwwerk genoemd. Beetje bij beetje de deken weghalen waar ik mijn innerlijk kind, mijn meisje onder had verstopt en niet meer aan haar voorbij te lopen.Zoals men ook wel zegt, de muur die ik had opgetrokken om mijzelf te beschermen tegen alles wat pijn deed. Ik kies nu  liever voor" de deken die ik over mijzelf heb gelegd". Ik heb dit namelijk gedaan uit liefde voor mijzelf. Bescherming voor mijzelf, omdat niemand het voor mij deed toen ik klein was. Voor alle duidelijkheid, dit is absoluut geen verwijt! Dit is een belangrijke realisatie die mij leidt naar mijn herstel. Ik kan inmiddels begrijpen hoe dit zo is gekomen en dat wat ik niet begrijp accepteer ik. Hier wil en kan ik geen oordeel over hebben. Geen makkelijke opgave, maar sinds ik de verantwoordelijkheid voor mezelf en mijn herstel volledig bij mijzelf kan houden gaat dit veel makkelijker. In ieder geval, door die deken over mezelf heen te trekken heb ik mezelf ook onttrokken aan de verbinding met de bron en kon ik deze stem /leiding minder goed horen. Hele periodes zelfs helemaal niet. Dat waren de periodes dat ik mezelf echt kwijt was.

Vanaf de laatste blog duurde het nog anderhalve maand voor we daadwerkelijk gingen verhuizen. In eerste instantie duurde en duurde dat maar in mijn beleving en dat deed wel wat met mij. Ik kwam in een soort wachtkamer te zitten. Dat is die ruimte waarin je niet zoveel kunt doen. Mijn praktijk kwam stil te liggen op de kaartleggingen na. Van de kaartleggingen heb ik wel echt enorm genoten, want dat blijft magisch mooi om te ervaren en te doen. Nog een paar ademcirkels mogen mee begeleiden van mijn lieve vriendin Michelle. Dat was ook zo mooi en fijn om te doen. Verder als dat bleef er weinig anders over als vooral veel met mezelf zijn en zoveel mogelijk in het moment blijven. Inpakken, ook dat ging tot een bepaalde hoogte want op een gegeven moment moet je toch wachten tot de laatste twee weken omdat je simpelweg gewoon de meeste spullen nog nodig hebt. Marco had het nog erg druk met werk, zoals altijd in de laatste periode van het jaar en ervaarde die wachtkamer dus ook niet zoals ik. Ik zelf vind dit soort grote veranderingen ook het beste door te maken door zoveel mogelijk bij mijzelf te blijven. In deze periode ben ik dan ook veel alleen geweest. 

Het is eind Februari 2023 en we wonen nu anderhalve maand in Portugal. De eerste 3 weken bestonden vooral uitpakken, inruimen en schoonmaken. Vervolgens kwam er een periode van genieten en een beetje de buurt verkennen. Marco kwam weer terug na nog drie weken in Nederland te zijn geweest. De laatste twee weken ongeveer is het echte landen en aankomen begonnen hier. In mijn hoofd gebeurde er nog van alles en waren er nog allerlei gedachtes en ideëen die gedaan zouden moeten worden. Vervolg blog schrijven over dit avontuur, website vertalen, mijn praktijk Sufala in ieder geval weer online op gang brengen. Mijn lijf daarentegen heeft hele andere plannen. Mijn lijf en systeem hebben tijd nodig. Als ik eerlijk ben voel ik heel duidelijk dat ik even helemaal niets meer wil van dat wat mijn hoofd allemaal bedenkt. Ik wil gewoon "hier zijn" . Ik heb geen zin en ruimte meer om na te denken over dingen die ik zou moeten doen. Als ik nog eerlijker ben, dan moet ik bekennen dat ik deze signalen wel vaker in mijn leven heb gevoeld. Het er aan toe geven, dat is een ander verhaal. Nu besluit ik dat ik gewoon maar eerst eens opsta 's morgens en de dag gewoon maar laat gebeuren. In de afgelopen week heb ik de druiven gesnoeid, en wat andere tuinzaken. De olijfbomen zijn de komende weken aan de beurt. We hebben er maar liefst 28. Ik ben nu bezig met de veranda te schrobben achter het huis, zodat we daar een heerlijke plek van kunnen gaan maken.

Nog anderhalve maand voor het echt zover is. Dan gaan we het mooie Nederland verlaten en verhuizen naar het prachtige noorden van Portugal. Het afronden en afscheid nemen is begonnen evenals het uitzoeken en inpakken. Deze twee zaken staan momenteel op repeat hier en dat is best intens. Het huis hier is verkocht, wat serieus snel is gegaan en waar wij ook heel dankbaar voor zijn in deze tijd. Evengoed is daarmee ook de datum van verhuizen bekend en wel op 9 Januari 2023. 

Last Sunday, together with my tribe of the Heartdancing training, I closed a period (for now) of a very intense and also beautiful journey to my inner world. This period started in October 2020 when I made the choice to go on this journey within. I knew for years that I had to make this choice, but it took me a while before I dared to do this. In addition, it also took a while before there was enough space in me to start this. I already knew instinctively that I would have less space for other things and people in my life when I went on this journey. That is part of making a choice like this. Be prepared to give yourself this space and then take it. This was an intense thing in itself in my case. Considering myself important enough. This journey started with the Soul Coach Annual Training, after which I continued with the Breath Coach Training The Wounded Healer and then ended this entire period with the Heartdancing training. I hadn't planned this like that. My choice to do the Year Training for myself was already huge. The other two were a result of this, which I could not have suspected beforehand. It was the most intense and at the same time the most beautiful and magical journey I have ever made so far. Words are not enough to describe what I have experienced, but I would still like to write a piece about it. On the "About Me" page here on the website I do give some hints about my life. This one was far from easy, dark too. I've pretty much lost myself for very large parts of my life. Then I tell this gently. Although my life slowly became a little lighter from the age of 40, it was still difficult. In the past two years I have managed to find my own light and everything is a lot lighter, in myself, around me. Who knows, writing my experiences may also touch someone else's heart and then dare to move and be able to move, no matter how difficult this seems at that moment and how great the resistance is. It really is true, not a word of a lie "All the answers lie within yourself and there is a way to feel the energy of life and to live the path of your soul".

This is the first part of the great new adventure that my love Marco and I, together with our dear dog friend Sandy, have recently embarked on. I would like to share this with everyone who likes to follow this. This first blog may be a bit long, so take a seat.