Rust

Het is eind Februari 2023 en we wonen nu anderhalve maand in Portugal. De eerste 3 weken bestonden vooral uitpakken, inruimen en schoonmaken. Vervolgens kwam er een periode van genieten en een beetje de buurt verkennen. Marco kwam weer terug na nog drie weken in Nederland te zijn geweest. De laatste twee weken ongeveer is het echte landen en aankomen begonnen hier. In mijn hoofd gebeurde er nog van alles en waren er nog allerlei gedachtes en ideëen die gedaan zouden moeten worden. Vervolg blog schrijven over dit avontuur, website vertalen, mijn praktijk Sufala in ieder geval weer online op gang brengen. Mijn lijf daarentegen heeft hele andere plannen. Mijn lijf en systeem hebben tijd nodig. Als ik eerlijk ben voel ik heel duidelijk dat ik even helemaal niets meer wil van dat wat mijn hoofd allemaal bedenkt. Ik wil gewoon "hier zijn" . Ik heb geen zin en ruimte meer om na te denken over dingen die ik zou moeten doen. Als ik nog eerlijker ben, dan moet ik bekennen dat ik deze signalen wel vaker in mijn leven heb gevoeld. Het er aan toe geven, dat is een ander verhaal. Nu besluit ik dat ik gewoon maar eerst eens opsta 's morgens en de dag gewoon maar laat gebeuren. In de afgelopen week heb ik de druiven gesnoeid, en wat andere tuinzaken. De olijfbomen zijn de komende weken aan de beurt. We hebben er maar liefst 28. Ik ben nu bezig met de veranda te schrobben achter het huis, zodat we daar een heerlijke plek van kunnen gaan maken.

Sinds ruim 3,5 weken zijn alle suikers eruit en ben ik weer gezond en koolhydraatarm aan het eten. Mijn hormoonhuishouding weer tot rust brengen. Dit doet ook wel weer het nodige in mijn systeem. Deze manier van eten betekent ook weer veel zelf maken en heeft dus tijd en aandacht nodig.

Heerlijk vind ik het om mij met mijn volle aandacht bezig te houden met al deze huis- tuin- en keukendingen hier. Niet te vergeten, Portugees leren. Dat is naast dat het echt wel handig is ook heel leuk om te doen. Moeilijk ook, het is geen makkelijke taal. 

Sinds we hier zijn slaap ik als een blok. Ik doe mijn ogen dicht en ben weg. Verder ben ik enorm traag en 's avonds gaat vanaf 21 uur alweer het licht uit. Gewoon enorm moe! Ik heb het gevoel dat echt alle moeheid eruit komt nu en ik moet het vooral toelaten.
Als je dit zo leest, zou je je bijna kunnen gaan afvragen of het wel goed met me gaat. Jazeker, gaat het heel goed met mij! Ik ben heel blij en enorm dankbaar hier te zijn en wonen. Het is hier prachtig en een oase van groen en rust. Controle loslaten en toegeven aan dat wat aandacht vraagt, dat is gewoon altijd weer het stukje wat ik moeilijk vindt. Al mag ik nu toch echt ook toegeven dat ik iedere keer iets makkelijker en wat sneller in de overgave kom.
Ik wist eigenlijk halverwege 2022 al dat ik dit jaar een rustperiode in zou gaan. De afgelopen jaren waren heel intens en ik zit eigenlijk nog middenin in het intergratie proces van alles wat er is gebeurd en ik heb geleerd. Het overgeven hieraan, dat geeft weerstand. Dat "moeten gevoel" blijft altijd wat lang aan mij kleven. De innerlijke criticus voortdurend aanwezig en de control freak staat in de aanslag braaf te wachten tot ik weer genoeg stress heb opgebouwd in een drukke periode om dan vooral de teugels nog even aan het halen i.p.v. te laten vieren.

Het is allemaal in orde weet ik nu weer. Ik heb vertrouwen in de toekomst en weet al dat het prachtig wordt. Voor nu wordt er van mij vooral gevraagd om in het moment te blijven en bij mijzelf. Gaandeweg wordt alles steeds een beetje meer helder.
Dus voor nu check ik uit en volg vanaf nu echt en alleen mijn eigen tempo. Wanneer ik er zin in heb en dat is af en toe best wel eens schrijf ik weer verder aan de vervolg blog over dit avontuur, ga ik verder met de vertaling of creëer ik misschien wel iets nieuws. Ik vind het nog steeds heel leuk om over dit avontuur te vertellen en ik heb heel veel zin om met Sufala verder te gaan. Ik ga het ruimte geven om ideeën te laten ontstaan. Natuurlijk zijn er ook al ideeën. Het is alleen nog niet compleet en voor nu is het belangrijk om deze plek ons te laten vertellen wat er mag gaan ontstaan.
Ik heb mezelf in ieder geval ontslagen van het "moeten" van wat dan ook. Zoals één van mijn lieve sisters Mireille altijd zegt " Carpe Diem". Ik moet helemaal niets, behalve zorgen voor mezelf nu. In mijn kracht komen. Rust en ruimte creëren. Verder.......?  Genieten, genieten en nog meer genieten! Samen met mijn liefste en onze hondjes.

Liefs