Er kwamen afgelopen week vrij kort op elkaar twee berichten onder mijn aandacht die voor mij verband houden met elkaar en die ook wat snaren raakte bij mij. Ik wil het graag met jullie delen. Verder de wereld in delen. Ik geloof oprecht dat dit niet alleen voor mij, maar velen andere heel waardevolle informatie is.

Afgelopen week kwam de video van Lars Faber onder mijn aandacht en deze werd niet lang daarna opgevolgd door een tv fragment van een talkshow waar ze het hebben over medisch wanbeleid.

Per jaar sterven er namelijk 17.000 tot 20.000 mensen in Nederland aan medicijngebruik of verkeerd medisch handelen. In Amerika zijn het er zelfs 250.000 per jaar. Eén op de tien mensen in Nederland zit aan de psychoactieve medicatie. Dit is een wat oudere aflevering, dat mag duidelijk zijn. Dat ter zijde. De strekking van het bericht is nog steeds heel actueel en van groot belang om dit steeds weer onder de aandacht te brengen.  Ik vermoed zelfs dat de cijfers alleen nog maar gestegen zijn.

Wat in dit fragment verder ook nog wordt verteld is dat iemand krijgt psychosociale problemen door oorzaken die gewoon tot het leven behoren, zoals scheiding, verlies van werk, overlijden van een dierbare etc. en gaat naar de huisarts, omdat hij of zij niet goed kan slapen. De huisarts zegt "Nou, het is belangrijk dat je slaapt", dus er worden slaaptabletten voorgeschreven. 30% kan dit niet goed verwerken en krijgt vervolgens grote schommelingen. Veelal stemmingswisselingen wat dan weer wordt betiteld als depressief en er wordt een antidepressivum voorgeschreven. Vaak zit men voor de rest zijn/ haar leven aan deze medicatie vast, omdat het enorm verslavend is. Je wordt namelijk niet geholpen er ook weer vanaf te komen. Er wordt in dit fragment ook gezegd "Het is makkelijker om van heroïne af te komen als van een antidepressivum". 

Dit is onder andere waar deze blog over gaat!

Daarnaast ook over een weg hieruit!

Ik heb dit zelf allemaal ervaren en dat niet alleen. Ik heb namelijk ook voor mezelf een weg gevonden om wel van de medicatie af te komen en mezelf te gaan ontmoeten en helen. Dit neemt niet weg dat er onderweg veel is beschadigd en dit nog een lange nasleep heeft. Dit had zeer waarschijnlijk korter gekund en met meer aandacht en minder negatieve impact voor mijn gezin. Na het lezen van deze blog zal dat duidelijk zijn.

Het is geen klaagzang, dat wil ik voorop stellen. Daar ben ik zelf aan voorbij. Dit gaat namelijk ook en misschien wel vooral ook over de volle verantwoordelijkheid nemen voor je zelf en jouw leven. Ik ga je ook niet vertellen dat het een makkelijke weg is, want dat is het niet. Ook niet dat het alles zomaar oplost, want zeker als je te maken hebt met complex jeugdtrauma, dan zal niet alles kunnen worden geheeld. Ik kan je alleen maar vertellen dat ik oprecht het gevoel heb dat ik zelf de volledige controle heb over mijn leven nu. Waar ik ooit dacht nooit meer zonder medicatie te kunnen, omdat ik werkelijk dacht dat ik niet "heel" zou zijn zonder medicatie omdat ik dacht dat ik een stofje miste. Dat had men mij verteld. Het tegendeel was waar.

Waar het voor zorgde is dat ik niet met mijzelf in verbinding kon komen. Ik kon wel een tijdje weer even functioneren volgens de maatschappelijke maatstaven, maar niet vanuit verbinding vanuit mijn hart. Niet vanuit passie. Dus op een gegeven moment kwam weer dat gevoel dat ik niet mijzelf was en dat ik iets miste. Na jaren zo te hebben geleefd kwam er een moment dat ik wist dat ik de weg naar binnen had af te leggen. Dat vond ik spannend, dus het heeft nog even geduurd voor ik zover was, maar uiteindelijk kon ik niet anders.

"Test jezelf:

Heb je Complex Jeugdtrauma (CPTSD)?

25 kenmerken leren kennen.

(onderaan de pagina vind je de link naar de video)

Na een aantal keer te hebben deelgenomen aan een ademcirkel een aantal jaar geleden, ontdekte ik dat ik via deze weg en mijn lichaam bij gevoelens en emoties kon komen die ik normaal afsloot. Dit gebeurde veelal onderbewust. Via de adem en mijn lichaam opende zich een andere weg. Door wat ik daar heb ervaren ben ik met een jaartraining tot Soul Coach gestart, waar ik heb ontdekt hoe ik mijzelf in mijn jarenlange battle met het leven op zich zelf kon gaan ontmoeten en werkelijk mezelf kon gaan helen. Ik leerde dat ik deze gevoelens en emoties kon voelen en erbij kon blijven zonder er van weg te willen rennen. Vervolgens leerde ik ook deze emoties en gevoelens te releasen wanneer mij dit niet meer diende of stukken open te breken die geblokkeerd waren geraakt. Hier voelde en wist ik ook dat dit is waar ik mee verder wilde. Hierin wilde ik mij bekwamen. Mijzelf helen en tegelijkertijd leren hoe ik anderen hierbij kan leren en ondersteunen zichzelf te helen. Na deze jaartraining ben ik gestart me mijn opleiding tot ademcoach bij Lars. Ik heb daarna nog een jaar bij hem begeleid, waarnaast ik tegelijkertijd de opleiding Heartdancing deed. Zo nu en dan begeleidde ik ook bij ademcirkels van collega's. In een aantal jaar heb ik mij hier helemaal in ondergedompeld en ben ik volledig van de medicatie af gekomen. Juist door de weg naar binnen te gaan d.m.v. adem, voelen, mijn lichaam en dans. Dus geen pillen!!

Inmiddels ben ik al een aantal jaar van de medicatie af, drink ik inmiddels ook niet meer, gebruik ook geen andere verdovende middelen. Momenteel ben ik bezig met mijn voedingspatroon, want ook hierin ben ik verslavingsgevoelig. Koolhydraatarme voeding geeft me nog meer rust. Soms herken ik mijzelf gewoon niet, zo kalm als ik nu ben, hahaha. 

Hiervoor had ik al sinds mijn 15e te maken met psychiaters en psychologen. Ik kan er nog steeds niet helemaal bij, maar ik vermoed dat mijn depressie al bij mij heeft ingezet toen ik 6 a 7 jaar oud was. Vanaf mijn puberteit werden dat veelal stemmingswisselingen. Toen kreeg ik al medicatie. Het is voor mij een simpele optelsom inmiddels. Ik raakte alleen maar meer ontregeld. 

Jarenlang was ik op de vlucht voor mezelf, ik kon er niet mee dealen. Deed van allerlei impulsieve dingen die niet echt goed voor me waren en dat wisselde zich af met depressieve periodes. Veelal ook in dissociatieve staat geleefd. Dit verklaart ook waarom ik heel veel me gewoon niet kon herinneren. Veel nog steeds niet. Ik was letterlijk gewoon uitgecheckt en verder deed ik gewoon maar wat met van allerlei gevolgen van dien. Het is een heel intens verhaal wat nu voor deze blog niet relevant is. 

Op mijn 27e heb ik in minder als twee jaar drie zonen gekregen, de laatste twee zijn namelijk een tweeling. Hier begint voor nu een stukje van mijn verhaal wat ik met jullie wil delen. Jullie kunnen je wellicht verstellen dat het krijgen van drie kinderen in een zón korte tijd al heftig op zich zelf is. Zoveel verantwoordelijkheid, het heeft me letterlijk de das om gedaan. Op dat moment begreep ik werkelijk niet wat er aan de hand was. Ik was nog steeds in een dissociatieve staat en naar mijn gevoel zelfs nog verder weggezakt daarin. Eén zoon van de tweeling had n.a.v. een specifieke aandoening heel veel zorg nodig in het ziekenhuis. Dus het eerste jaar na de geboorte van de tweeling heeft voornamelijk bestaan uit heen en weer naar het ziekenhuis, andere kinderen onderbrengen en de rest enigszins draaiende proberen te houden. Ik was in de verste verte niet opgewassen tegen deze taak. We hadden hulp van vrienden en familie hoor, maar intern in mij ging er ondertussen van alles fout. 

Na een jaar werd het rustiger. De aandoening was het eerste jaar heel heftig, maar gelukkig niet kwaadaardig en van voorbijgaande aard. Ik was helemaal af na dat jaar en ging met deze boodschap  / vraag naar de huisarts. Een vervangend huisarts notabene, want die van mij was op vakantie op dat moment. Deze huisarts schreef mij een antidepressivum voor, zonder ook maar iets van mij af te weten, waar ik vandaan kwam, wat er allemaal was gebeurd. Ik was op dat moment zo aan het eind van mijn latijn en bovendien totaal niet in verbinding met mezelf dat ik alleen maar hulp en rust wilde. Dus ik nam het recept aan en ben ze gaan innemen. 

Vanaf dat moment is niets meer hetzelfde geweest, nooit meer! De spreekwoordelijke deksel van de box van Pandora is daar open gegaan. Ik ben er nu heel blij om, maar echt.......dit is een geval van don't try this at home. Het is een vreselijke,  pijnlijke en moeilijke tijd geweest die lang heeft geduurd en veel schade heeft aangericht in mijn gezin. Dit had ook anders gekund, met veel meer tijd en liefdevolle aandacht. 

Vanaf het moment dat ik met deze medicatie startte had ik minimaal 10 paniekaanvallen per dag, dus letterlijk iedere dag het idee hebben dat je dood gaat en dat mimimaal tien keer per dag! Ik was radeloos en kreeg een ander antidepressivum en daarnaast ook nog oxazepam om de paniekaanvallen te laten verdwijnen. Ik was nog maar net een jaar moeder van drie jonge kinderen en in no-time zwaar verdoofd. Niet meer in staat om voor mijn kinderen, mijn gezin te zorgen. Ik werd ondertussen ook nog verwezen de GGZ, waar de psychiatrie reis echt begon. In het jaar erna werd alles alleen maar erger en werd mijn gedrag ook zorgwekkender en ben uiteindelijk opgenomen. Niet meer in staat om voor mijn kinderen te zorgen en mijn kinderen waren dus zonder hun moeder. Dit heeft ook nog een hele tijd geduurd. Dit heeft heel veel impact gehad. Er komen nog heel veel moeilijke jaren achteraan, maar ook dat is voor nu niet aan de orde. Het gaat nu even specifiek over dit stukje uit mijn leven wat zo enorm veel impact heeft gehad op mij, mijn leven, dat van mijn kinderen, hun vader, de familie. Het heeft zoveel ontwricht. 

Je kunt je na het lezen van dit alles dus al voorstellen dat er van alles anders had gekund. Wat mij betreft kan dit ook wel de boeken in als "medische misser". De vervangende huisarts had op zijn minst zich een aantal dingen af moeten vragen en het e.e.a. moeten uitzoeken. Dan had het duidelijk geworden dat er wel meer aandacht hand was. De medicatie is de trigger geweest en ervoor zorgen dat het complexe jeugddtrauma wat bij mij onder de hoed lag in één keer als een explosive vrijkwam. Je weet wel z'on doosje die je opendoet en er van alles via een springveer naar buitenschiet.

Medische misser of niet, daarom schrijf ik dit nu niet. Ik schrijf dit niet om vingers te wijzen, ik schrijf dit om iets in jou aan te spreken wat misschien nu denkt "Het wordt tijd om eens te gaan onderzoeken wat dit voor mij kan betekenen".

In het bijzonder als je iets hebt herkend van je zelf of iemand uit jouw omgeving over wat ik eerder in dit blog beschrijf. Of als je in jouw leven steeds tegen de spreekwoordelijke lamp of muur aan loopt in vriendschappen, relaties, werk, school etc. Verslavingsgevoelig bent en dan hebben we het over verdovende middelen als drugs en drank, maar ook voeding, sex, tv, telefoon, gaming etc. Vermijdend of uitstel gedrag, angstig of juist heel controlerend, fysieke klachten die maar niet weggaan en zelfs niet te verklaren of te vinden. Een heel scala aan problemen dus.

Herken jij voor jezelf of voor iemand anders hieruit iets, dan raad ik je aan deze video te kijken. Het is een klein uurtje en het zou zo maar eens het begin van verandering voor jou of iemand in jouw omgeving kunnen betekenen.

Er zijn echt andere wegen beschikbaar i.p.v. medicatie en je beschikt er zelf al over. Er zijn ook al veel coaches die zich hierin hebben bekwaamd en je kunnen helpen en ondersteunen deze weg te vinden en beginnen te wandelen. Hoe mooi is dat!

Test jezelf: HEB JE COMPLEX JEUGDTRAUMA (CPTSD)? 25 kenmerken leren kennen. (youtube.com)

In Juni 2022 schreef ik een blog over hoe het afbouwen van medicatie ook vrijwel onmogelijk wordt gemaakt. Als je dat ook interessant vind om te lezen, klik dan HIER