De Verhuizing

Vanaf de laatste blog duurde het nog anderhalve maand voor we daadwerkelijk gingen verhuizen. In eerste instantie duurde en duurde dat maar in mijn beleving en dat deed wel wat met mij. Ik kwam in een soort wachtkamer te zitten. Dat is die ruimte waarin je niet zoveel kunt doen. Mijn praktijk kwam stil te liggen op de kaartleggingen na. Van de kaartleggingen heb ik wel echt enorm genoten, want dat blijft magisch mooi om te ervaren en te doen. Nog een paar ademcirkels mogen mee begeleiden van mijn lieve vriendin Michelle. Dat was ook zo mooi en fijn om te doen. Verder als dat bleef er weinig anders over als vooral veel met mezelf zijn en zoveel mogelijk in het moment blijven. Inpakken, ook dat ging tot een bepaalde hoogte want op een gegeven moment moet je toch wachten tot de laatste twee weken omdat je simpelweg gewoon de meeste spullen nog nodig hebt. Marco had het nog erg druk met werk, zoals altijd in de laatste periode van het jaar en ervaarde die wachtkamer dus ook niet zoals ik. Ik zelf vind dit soort grote veranderingen ook het beste door te maken door zoveel mogelijk bij mijzelf te blijven. In deze periode ben ik dan ook veel alleen geweest. 

Ongeveer vanaf drie weken voor we zouden vertrekken kwamen er meer momenten in het "afscheid" nemen. Er was een aantal keer de vraag gerezen of we niet een afscheidsfeest gingen geven, maar dat past gewoon niet bij ons. Ik ervaar het zelf ook niet als afscheid, misschien wel omdat ik altijd al wel erg op mijzelf ben. Voor Marco zijn het vooral zijn kinderen die hij zal missen. Daarnaast was hij ook in de wetenschap dat hij nog drie weken naar Nederland terug zou gaan om de laatste zaken en dergelijke te regelen. In die drie weken heeft hij nog bij verschillende vrienden en familie gelogeerd en ontmoetingen gehad met andere vrienden en familie. Afscheid stond daardoor bij hem nog niet echt voor de deur. We hebben het los gelaten. Met onze lieve buurvrienden hebben we in de laatste dagen meerdere afscheidsmomenten gehad die ook heel emotioneel waren. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik dit ook heel moeilijk vond. In die jaren dat we naast elkaar woonden hebben we zo'n bijzondere vriendschap opgebouwd en hoewel we elkaar soms weinig zagen en spraken (vooral wintertijd) wisten we van elkaar dat we er altijd voor elkaar waren. Dus ja, deze lieverds ga ik enorm missen. Natuurlijk zal ik wel meer vrienden en familie missen, maar ik ben nou eenmaal gewoon graag op mij zelf. Dus zal ik ze nu iets minder vaak zien, maar heel vaak was dat toch ook al niet. Sterker nog, het kon zo maar voorkomen dat je me maanden niet zag of sprak. Nu zullen we elkaar waarschijnlijk wat langer zien als we elkaar dan weer ontmoeten. Iets met kwaliteit tegenover kwantiteit en zo.......

In de laatste paar weken ging het inpakken dus versnellen, tevens het ontspullen. Onze meubels namen wij bij voorbeeld ook niet mee, omdat er in het huis in Portugal al nieuwe meubels stonden. In de voor laatste week stonden we op het punt om de meubels op marktplaats te zetten toen juist het bericht kwam dat mijn oudste zoon Jesse een appartement had gevonden. Dus daar gingen de "oude" meubels naar toe. Geweldig mooi toch hoe alles soms als een puzzel in elkaar valt. Vrijdagochtend 6 Januari hadden Marco en ik een afspraak bij de Gemeente om ons uit te laten schrijven uit Nederland. Dat gevoel wat daarna komt is heel bijzonder, want op dat moment ben je staatloos. Dit zullen we zelfs tot 8 maart zijn, maar dat weten dan nog niet. In Portugal gaat alles wat trager.  Zaterdag 7 Januari kwamen Jesse en zijn vader de meubels ophalen bij ons. De huiskamer was nu leeg en kwam vervolgens vol te staan met dozen en alles wat er mee zou gaan naar Portugal. Die avond sliepen wij op onze camping matrasjes in de slaapkamer en de hondjes in hun mand tussen de dozen. Heel bijzondere ervaring, want dan ineens daalt het echt in dat het nu toch eindelijk echt gaat gebeuren en dat je bijna huis en haard gaat verlaten om in Portugal iets nieuws op te gaan bouwen. Leuk, spannend en we kijken er enorm naar uit. 

Zondag kwam de bakwagen die onze spullen zou verhuizen en begon dus het inladen. Jim , de zoon van Marco en Owen, een van mijn zoons kwamen ons helpen. Marc, mijn ex-man was er ook. Via hem hebben wij ook de verhuizing geregeld. Het ging als een speer, maar op een gegeven moment bleken wij toch niet voldoende te hebben aan één bakwagen vanwege het gewicht. Dit was van te voren ook moeilijk in te schatten. Een groot gedeelte hebben we opgeslagen in de garage na met de nieuwe bewoners te hebben overlegd om deze nog een dag daar te laten staan. Dit was geen probleem. De tweede bakwagen werd geregeld voor de volgende dag. Jim & Owen zouden samen met nog twee vrienden van Owen zorgen dat deze zou worden geladen, omdat wij dan al op weg zouden zijn naar Portugal. Het was al met al dus best wel even een klus en het gaf ook wel even onrust. Zo fijn dat we dan onze geweldige zoons hebben die gewoon heel relaxed zijn en het geen enkel probleem vonden om dit af te handelen voor ons. Vanaf daar kon ik het wel aardig loslaten. Die avond hebben we beneden in de huiskamer geslapen bij de hondjes. Hoewel ze het beiden echt geweldig hebben gedaan die laatste weken in de onrust van de voorbereidingen, bleek voor Skye nu wel dat de koek even op was. Skye was op dat moment natuurlijk ook nog maar paar maanden bij ons, dus heel logisch. Vanaf nu gingen we vooral even een hele tijd samen zijn met ze vanaf dat moment, startend met beneden slapen in een leeg huis. De volgende morgen echt de laatste kleine dingen opgeruimd en schoongemaakt. Onze auto waarmee we naar Portugal zouden rijden was al ingeladen. De lease auto van Marco stond ook ingepakt klaar met de spullen voor Marco wanneer hij 10 dagen later nog terug zou komen voor drie weken. Half 10 kwamen de nieuwe bewoners en de makelaars om een ronde door het huis te maken en vervolgens naar de notaris te rijden voor de overdracht in het dorp ernaast. Ik ben met de honden onze laatste wandeling langs de Braassem gaan maken naar de notaris om vervolgens met de honden daar in de auto te stappen op weg te gaan naar ons nieuwe "thuis" in Portugal.

Maandagmorgen 9 Januari 2023 gaan we om 10.30 uur dus samen met onze hondjes op weg naar ons nieuwe thuis en toekomst in het noorden van Portugal. Deze reis hadden we een klein half jaar ervoor ook gemaakt, dus we wisten enigszins hoe deze zou verlopen. Dit keer hadden we alleen Skye erbij, dus moesten Sandy en hij samen  de achterbank delen. In de weken ervoor hadden we wel een paar keer geoefend met langere autoritten om te kijken hoe ze het doen samen in de auto. Super, zolang Skye maar zijn eigen plekje heeft. Hij ligt graag op zichzelf! Niet zoals onze Sandy, die het liefst in ons kruipt.

De reis ging prima. Even druk bij Parijs, maar dat was het dan ook. Het laden van de tweede wagen in Nederland ging ook super, dus dat gaf nog weer even wat meer ontspanning. De eerste dag zijn we tot even voorbij Tours (Fr) gereden. Een hele leuke B & B en prachtig gelegen. Tegen de tijd daar wij daar aankwamen was het al laat en we waren behoorlijk af.  Deze plek onthouden we om in de toekomst nog eens naar terug te gaan. Misschien wel als we een keer naar Nederland rijden en we wat meer tijd hebben. De hondjes konden daar in ieder geval wel even lekker rennen. De volgende morgen weer vroeg vertrokken. Net zoals de dag ervoor genoten we van het landschap welke voortdurend veranderd. Even later reden we Spanje binnen waar we zijn doorgereden tot Leon, waar we naar het zelfde hotel zijn gegaan als de vorige keer. Niks bijzonders, maar wel met een fijne omheinde plek voor de honden waar ze dan weer even lekker konden rennen. In de avond wel echt heel donker daar, maar de lichtbandjes van de honden lieten dan wel weten waar onze spookjes waren. De volgende dag hadden we iets meer tijd, dus rustig aan gedaan en toen op weg voor het laatste stukje. Ongeveer rond 13 uur kwamen we aan in Celorico de Basto (het plaatsje onderaan de berg waar ons huis staat. We konden pas rond 15 uur terecht bij het huis, omdat Herman (de makelaar) en de eigenaar er dan zouden zijn met de sleutel. Uiteraard zijn we wel naar "boven" gereden om toch even te gaan kijken naar ons huis. Het is bijna niet uit te leggen hoe geweldig het is en voelt als je zo de berg oprijdt op weg naar je nieuwe thuis. Het is zo prachtig hier. Zoveel natuur, zoveel rust. Bij de poort even staan kijken naar het huis en de grond en dan nog maar weer even naar beneden voor een kop koffie of zo. Wanneer we weg willen rijden lukt dit alleen niet zo makkelijk en staan we vast in de modder. Doordat er al een tijd niemand was geweest en er veel regen was gevallen in de laatste maanden was er gewoon veel modder ontstaan. Uiteindelijk is het gelukt met mij achter het stuur en zoveel mogelijk langs de kant sturen en Marco de auto naar boven duwend (lichte helling maar hoor;-). Terug naar "beneden" dus en daar bij een Pastelaria (bakker annex café) samen met de honden even heerlijk op het terras gezeten. Heerlijk in de zon op 11 Januari met een kop koffie en een tosti. Gewoon echt even genieten en in een beetje spanning afwachten tot het tijd was om weer naar "boven" te gaan. Als ik naar boven of naar beneden schrijf, bedoel ik dus de berg op of de berg af. 

Eenmaal dus weer boven aangekomen waren Herman en de eigenaars aanwezig, evenals Nick. Nick komt uit België, woont hier in de buurt met zijn Portugese vriendin en heeft een eigen bedrijf hier. Bijzonder is dat we Nick toevallig in de zomer ook al hadden ontmoet bij het belastingkantoor (de  Finanças zoals het hier in Portugal heet) toen we ons NIF nummer (belasting nummer) gingen aanvragen. We hebben toen al zijn kaartje gevraagd i.v.m. zonnepanelen wanneer we zover zouden zijn. Nu was Nick hier voor onze poort, nadat hij was ingeschakeld door Herman om nog iets op te halen bij het huis. Het was leuk hem hier direct alweer te ontmoeten. Bij het wegrijden kwam ook Nick vast te zitten en zo kwam het dat Nick direct voor ons kon regelen dat de volgende ochtend vroeg er een paar mensen zouden komen om het pad voor ons schoon te schrapen. Heel welkom, omdat die donderdag zouden ook de bakwagens met onze spullen komen. Zo zouden er nog meer zaken komen waar Nick ons mee zou gaan helpen.

De eigenaar nam nog wat laatste spullen mee uit de garage en kwam vervolgens gedag zeggen. Wederom was het duidelijk dat hij het er moeilijk mee had. Hij had jarenlang gewerkt aan dit huis op deze plek om een prachtig huis voor zijn dochter te bouwen. Deze dochter had besloten hier toch niet te willen wonen, omdat het voor haar te afgelegen lag. Heel begrijpelijk dat hij het moeilijk vond om afstand te doen van deze prachtige plek.

Nadat iedereen weg was , kwam het moment dat we nu toch echt samen in ons nieuwe huis waren. Het was die middag ook zulk prachtig weer. Het was een geweldig moment, met een geweldig fijn gevoel. Het voelde ook nog wat onwerkelijk voor ons beide. Om ons heen kijkend en dan te beseffen dat we hier nu wonen op deze werkelijk prachtig mooie plek. Een nieuw hoofdstuk in ons leven is begonnen. 

Het werd wel vroeg donker, dus naar binnen. Het huis was wel koud en vochtig van binnen. Er was niet gestookt na de zomer, want er woonde immers niemand. Dus..... de hoogste tijd om te gaan stoken. We hebben hier verwarmingselementen door het hele huis die verwarmd worden door het water wat verwarmd wordt door een houthaard. Zo begonnen we dus met het aansteken van de haard en dat ging prima. De verwarming werd ook heerlijk warm. Na het eten liepen we nog even naar het andere huisje toen we ineens een hoop kabaal en geklapper hoorden en water kletteren, dus terug naar het huis. Dit bleek te maken te hebben met de haard. Na eerst Herman te hebben gesproken, spraken we even later Nick en hij zou de volgende dag komen kijken. Die avond dus in een koud bed in een koud huis.

De volgende morgen kwamen ze al vroeg om het pad schoon te schrapen. Zoals je op de foto's kunt zien werd het flink mistig, maar gelukkig bleef het droog. Het pad was nog maar net klaar toen de bakwagens al aankwamen. Super timing. Vanaf daar was het flink aan de bak. We hadden alleen ons zelf en de chauffeurs om alles uit te laden. Toen zij na twee uur weg gingen stonden er overal dozen en spullen. Chaos ten top! Alles was wel goed overgekomen en dat was het belangrijkste. Tegelijkertijd vroegen we ons ook af hoe we dit allemaal in hemelsnaam passend zouden gaan krijgen in ons veel kleinere huis ;-) In ieder geval begon vanaf daar het uitpakken, opruimen, schoonmaken etc. Ik was grotendeels in het huis bezig en Marco heeft de garage helemaal leeg getrokken, schoongemaakt en opnieuw ingericht met stellingen voor zover mogelijk. Hier moeten we sowieso nog het een en ander opslaan uit mijn praktijkruimte totdat de nieuwe ruimte is gebouwd en nog wat andere spullen. Vervolgens ons waterbed ook weer opgebouwd en gevuld, want ja die hebben we wel meegenomen. Nick heeft de haard gemaakt. Hij was te lang niet gebruikt geweest, dus er er was wat vast gaan zitten en vervolgens afgebroken. Het is gemaakt en werkt prima. 

Hoewel de verhuizing al met al echt een super grote en intensieve klus was, was het ook heel fijn om er op 18 januari wel echt al gezellig, warm en vooral ook heel voldaan bij te zitten. Allemachtig wat een werk hebben we verzet in die paar weken.

19 januari kwam onze vriend Rob, die vervolgens een paar weken bij mij zou blijven wanneer Marco de 20e weer naar Nederland zou gaan voor drie weken om nog de laatste zaken te regelen daar. Het idee om nu al helemaal alleen in ons nieuwe "thuis" te blijven met de honden voelde nog te spannend. Alles was nog zo onbekend en ik moest nog gaan oefenen met auto rijden hier. Dat vond ik namelijk best heel spannend. De mensen die mij kennen weten dat ik in Nederland ook liever geen lange stukken reed. Veel te druk op de Nederlandse wegen en voor mij veel te spannend. De Portugese wegen door de bergen trokken me ook niet erg, maar ik wist dat ik het moest gaan leren nu. Als je wat afgelegen woont, is het wel fijn als je de bewoonde wereld kunt opzoeken. Rob verblijft al langere tijd in Portugal en ging mij er bij helpen. Ook begon het landen hier nu echt op gang te komen. Het huis was grotendeels op orde, dus de druk was van de ketel. Zo ontstond er dus ook meer ruimte in mijn systeem om te gaan voelen en ervaren.  Een nieuw hoofdstuk is onderweg.

Volgende keer weer meer.

Liefs