Medicatie en afbouwen

Vandaag ontving ik via de mail onderstaande column over hoe het afbouwen van medicatie onmogelijk wordt gemaakt. Dit raakt een snaar in mij en wil hier graag wat over delen.

Ik ben zelf in de afgelopen jaren namelijk in twee etappes gestopt met het gebruik van anti depressie medicatie. Dit was de laatste van een hele rij aan jarenlange medicatie. Ik heb een aantal keer eerder geprobeerd te stoppen, maar iedere keer kwam ik in een heftige emotionele rollercoaster. Veel te heftig voor mijn systeem, ik had geen idee hoe ik hiermee om moest gaan en vond hierin ook geen passende hulp voor mij. Sterker nog, ik kreeg eigenlijk eerder te horen dat het juist goed voor me was, want ik miste gewoon een stofje. Dan missen er dus ook wel heel veel mensen nu in de wereld een stofje was één van mijn gedachtes. Dat geloof ik gewoon niet. Het is inderdaad precies zoals beschreven in het column uit de Telegraaf dat het correct afbouwen van dit soort medicatie je vrijwel onmogelijk wordt gemaakt. Niet alleen antidepressiva, maar velen soorten medicatie hebben een dempende werking. Ze zorgen er immers voor om een bepaalde symptomen van een aandoening onder controle te kunnen houden. Wanneer je die demping er af haalt komen de symptomen weer terug en vaak worden deze ook heftiger ervaren als ooit te voren. Regelmatig is het gewoon een regelrechte shock voor ons systeem. Het is vaak ook zo dat na lang gebruik van deze medicijnen (vaak jaren) ons systeem dit niet kan handelen. Niet zo gek toch! Wanneer we op dit punt zijn is er oprechte liefdevolle aandacht, een langzaam tempo en veel tijd nodig om dit te integreren. Laat het hier nou net aan ontbreken in onze westerse maatschappij en huidige medische wereld. Toch is het mij wel gelukt en daar voel ik mij enorm dankbaar voor. Het heeft mij ook veel inzicht gegeven op meerdere gebieden in mijn leven. Het heeft mij op mijn zielspad gebracht. Ik ben dus niet alleen voor het eerst sinds jaren geheel zonder medicatie, ik leef daarnaast eindelijk het leven waar ik echt gelukkig en blij van wordt. Hoe ik daar gekomen ben is als volgt gegaan;

Ik wist dat ik niet verder kwam zolang ik deze medicatie zou blijven gebruiken. Ik voelde de verdoving ervan en hoewel ik inmiddels al was begonnen met lichaamswerk kwam ik op een gegeven moment niet verder. De eerste helft van de medicatie heb ik enigszins af kunnen bouwen d.m.v. een taperingstrip. Mijn huisarts heeft samen met onze apotheker uitgezocht hoe dit kon worden verzorgt. Dit kon via een online apotheek, de Regenboog Apotheek. Ik kreeg een rij zakjes waarbij elk zakje iedere dag 5 mg minder van de werkende stof heeft. In 21 dagen kwam ik dan op de helft. Dit is werkelijk echt nog véél te snel kan ik je vertellen, maar goed meer smaken zijn er gewoon niet. Je moet hier inderdaad ook zelf voor betalen. De verzekering vergoedt dit niet, omdat het alleen om de werkende stof gaat en in een andere dosering komt als de 150mg en 300mg die je normaal gesproken krijgt op recept. Alleen deze twee doseringen zijn namelijk in mijn geval opgenomen in de vergoeding bij de zorgverzekering. Het valt niet te begrijpen en ook niet uit te leggen, want er is gewoon geen reden voor. Behalve dan dat het gewoon teveel geld kost om het juist te doen. Ieder mens is uniek toch! Ik ben vervolgens ruim een half jaar op deze halve dosering gebleven, om mijn lichaam en geest de tijd te geven te wennen aan de complete en enorm intense verschuiving die in mij plaats had gevonden met de emotionele rollercoaster die erbij hoorden. Het laatste deel heb ik wel in één keer gestopt. Ik kon me werkelijk niet voorstellen dat dit nog verschil zou maken met de heftigheid die ik bij het eerste deel heb ervaren. Dat deed het ook niet met het verschil nu, dat ik enigszins wist wat ik kon verwachten. Dit alles is mij gelukt met heel veel lichaamswerk, ademwerk, innerlijk kind werk etc., waarvan een groot deel tijdens mijn opleiding tot ademcoach. De liefdevolle, oprechte aandacht die ik heb mogen ontvangen van mijn teachers en mede ademcoaches in spé die mij de gelegenheid hebben gegeven alles wat er los kwam er helemaal te mogen laten zijn en te laten zien met alles wat er was, inclusief de woede, het verdriet, de pijn, de toxische schaamte etc. Dat is namelijk wat er onder andere vrij komt wanneer je stopt met dergelijke medicatie. Helaas is de aandacht en tijd die dit nodig heeft vrijwel niet te vinden binnen de huidige vorm van de psychiatrie en maatschappij. Tijd is er in ieder geval zeker niet, terwijl dit wellicht naast oprechte liefdevolle aandacht het meest belangrijke ingrediënt is voor herstel wanneer je dit soort medicatie wilt afbouwen. Dit kost uiteraard teveel, want tja, dat horen we toch altijd "tijd kost geld". Ondertussen krijgen ieder dag verschillende mensen en onze vaak nog (hele) jonge kinderen steeds sneller medicatie toegediend. Men moet immers steeds sneller in het perfecte plaatje passen en in de pas meelopen. In feite worden we langzamerhand gedrogeerd dus en leren we niet meer in verbinding te komen met ons zelf. Je kunt namelijk wel medicatie krijgen en tot een bepaalde hoogte hulp, maar ze helpen je niet om je daar weer van af te brengen. Daar is namelijk oprechte liefdevolle en niet veroordelende aandacht en vooral heel veel tijd voor nodig. Dat kost namelijk (Ja, daar komt het weer) "GELD" en dat willen onze verzekeringsmaatschappijen niet betalen. Zijn het wel "onze" verzekeringsmaatschappijen? Food for thought toch? Hier betalen wij iedere maand toch een flink bedrag aan. Je kan ook de volgende vraag stellen; maken ze je echt wel beter? Uiteindelijk krijg je dus alleen een pil die je dus blijft nemen, want je kunt er eigenlijk niet mee stoppen en je blijft iedere maand betalen voor zorg. De zorg is in dit geval dus een pil. Daarnaast wordt er ook nog gezegd "een pil is geen wondermiddel". Vreemd toch, als dat wel het enige is wat uiteindelijk overblijft. Als je bedenkt hoeveel mensen dit soort medicatie gebruikt en dan heb ik het niet alleen over antidepressiva maar alle dempende medicijnen. Ten eerste schrik je je toch bijna dood en vervolgens realiseer je je hopelijk dan dat dit dus betekend dat al deze mensen dus wordt verteld dat ze niet "heel" zijn, ziek zijn, een aandoening hebben etc. of hoe je het ook maar noemen wilt en dat hier niets aan te doen is. Ik geloof dit niet. Niet meer in ieder geval. Ik geloof dat we allemaal op een bepaalde manier gebutst en gedeukt zijn en vaak zelfs in meer of mindere mate getraumatiseerd*. We krijgen in deze maatschappij niet de ruimte, aandacht en tijd om dit aan te kijken en te verwerken en te leven vanuit ons hart. Het wordt tijd dat dit wordt terug gebracht in de wereld. Ik geloof ten diepste dat lichaamswerk, ademwerk, innerlijk kind werk etc. de weg is om weer in verbinding te komen met jouw binnenwereld en dat je hier kunt vinden wat er geheeld mag worden, zodat je jouw zielspad kan gaan bewandelen en leven. Wanneer dit bij jou een snaar raakt en je hierin wilt onderzoeken wat er mogelijk is nodig ik je van harte uit om Contact met me op te nemen.

Ik realiseer me dat ik een kritisch stukje heb geschreven, wat niet iedereen zal kunnen waarderen. Dit is uiteraard een mening van mij die ik door mijn ervaringen heb gevormd en ik zal hier ook geen discussie over aangaan. 

Geschreven door Natasja Roos

Sufala Soul & Breathwork 

www.sufala.org

* Bij het woord getraumatiseerd denkt men vrijwel altijd aan hele heftige en ernstige gebeurtenissen, zoals scheiding, pesten, ongevallen, seksuele overschrijdingen etc. Niets is minder waar. Ogenschijnlijke kleine gebeurtenissen kunnen iemand totaal laten bevriezen, zoals bepaalde uitspraken, schrikreacties, dynamiek in broer / zus relaties, gebeurtenissen op school, reacties van leraren etc. In een ander blog zal ik hier nog eens op terug komen en wat meer uitleg over geven.